"polowanie na dzikie kaczki"

próbuję ubrać obdartych
w moją godność
rozrywam na miliony
gubię pióra

pytam o istnienie kamienia
który zadrasnąłby wiarę
jestem naga w mroku
zdradza mnie jasne światło
nie ma ratunku
dla nieskalanych umysłów

byłam zbyt ulotna
na początku
umknęłam selekcji

wstydzę się frunąć wysoko
nad morzem klatek

lecz jeśli się zniżę
padnie strzał



http://najpiekniejszarzeczswiata.blogspot.com/2014/12/polowanie-na-dzikie-kaczki.html

G

Musiałam. Jakoś wzięłam to, co się stało, mocno do siebie. Chyba chodzi o to, że instancja rozumu znowu przegrała. I to u poetki, którą lubiłam czytać.



poznałam je ciepłe

nikt nie wiedział jak umierają ptaki
póki Jesienin
nikt nie wiedział jak umierają wiersze
póki Maria

gdzie i w czym pochować
czy każde słowo z osobna
może jedna trumna na jeden wers

przeklętą wrażliwością Haśkę zdradziło
podłe serce
dlaczego nie mogła żyć bez
Marii jeszcze nie było, nauczyłaby
szczęście, martwy poeta nie zabiera ich ze sobą
są ciepłe nawet tysiąc lat później

poeta gości w piekle
ale nie honorowo
zło kocha poezję
mówi: opisz mnie pięknie
lecz nie płaci, nie zaprasza na obiad

wszystkie kostnice milczą
nigdy nie grzebano wierszy
poezja wiecznie żywa marszczy nos
trzymam je za oknem
ostatnia czułość w objęciach mrozu
a i tak już zbliżają się hieny

"33 Goniewicz"

* do interpretacji potrzeba:
Śmierć Jesienina Poświatowskiej
Uwaga Goniewicz
Poświatowska była chora na serce. W listach ze szpitali nazywała je podłym.
Maria uważa, że jest przeklęta wrażliwością.

łapacz snów

Kilka przykazań rano. Rzucić palenie. W milczeniu znieść cudzą głupotę. Nie zamyślić się wchodząc na ulicę. Nie zniszczyć tego. Nie zniszczyć jej. Nie myśleć o tym za dużo, a jeśli już nie sposób – przyjść do niej chociaż na chwilę. I tworzyć. Nie niszczyć. Jak uciekać – nie na zawsze. Nie na długo. Być jej snem, wierzyć, że nie zaśnie, jeśli zniknę. Nie zasnąć, jeśli zniknie. Kilka przykazań rano, by dzień był dobrym snem.

sopel lodu

To z tęsknoty. Podobnie jak Marznę bez ciebie Peszkowej.




Jestem z lodu
lgnę do pieca
piec dla mnie zaśnie.

Zimne pudło
już nie będzie
tym czego pragnę.

Nie podchodzę więc
patrzę
na tańczący płomień.

Moje serce
długi sopel
chce się dostać w ogień.

Piec się złości
żar go jątrzy
iskrami mnie błaga.

Coraz dalej
się odsuwam
czułość mnie roztapia.

Jestem z lodu
lgnę do pieca
piec dla mnie zasnął.

Wzrok odwracam
znów to samo
wszystkie dla mnie gasną.

"FF"

"o czym pisze się wiersze"

Kompletnie o nim zapomniałam, przypomniał mi wrześniowy numer PKP, publikując go.


nie piszę się wierszy o nim ani o niej
człowiek jak lustro nie wie nic o niczym
ubiera w słowa odbicia
zniekształcone rysami które dał sobie wydrapać
brudny póki ktoś go nie przetrze
rozbity ślepnie, musi kawałek po kawałku pozbywać się siebie
aż zostaje maleńki fragment
który kaleczy gdy ktoś weźmie go w ręce

nie pisze się wierszy o niczym prócz odbić
o sobie nie pisze się wcale póki
nie zobaczy się w kimś własnego odbicia

tylko dwa lustra naprzeciw siebie
widzą nieskończoność

tęsknota w wymiarze materialnym

Napisane na Woodstocku 2014.

Bas i alkohol płyną przez krew. Tańczą.

Ogłuszenie i uderzenia kleją się, zacieśniają przestrzeń. Niewidzialni bokserzy

popędzający serca. Najprostsze z uniesień wybija najwyżej.

W najsłodsze zmęczenie.

Próbować z cudzej skóry wyssać tlen. Chwile bez dotyku odbierają powietrze.

Oddychać sobą i czuć się. Wewnątrz wypełnić się do dreszczy.

Aż cierpnie nieznośnie pragnienie dnia. Rozszczepienie zdaje się niemożliwością.

Nie kochać już żadnego innego ciepła.

Nie brnąć jak ćma w jakiekolwiek światło.

Zostać w ciemności i przylgnąć nawzajem.

Nacierać sobą, aż każdy nerw zapragnie symbiozy z cudzym.

Zbudować tak pomost dla spotkania dusz. Spowodować najpiękniejszą z degradacji.

Samowystarczalnych istot, które nieodwracalnie

w siebie wnikną.

wilcza tęsknota

Nieustannie próbuję opisać coś nie do opisania.




błagali mnie
bym przestał skamleć
podsuwali smakołyki
i w końcu uległem

karcili ją
za rozpaczliwe warczenie
wrzucali tabletki do wody
aż zobojętniała

usłyszeliśmy się
próbując skrycie
na pustkowiu
wyć w księżyc

"jak powstaje wataha"

"niebo nad Itaką"

Jest to najdłużej układany krótki tekst, jaki kiedykolwiek wymyśliłam. Piosenka ta była tworzona wers po wersie z zaskoczenia, miesiącami. Nota bene melodia przyszła mi na myśl przez podkład do Ani Słonia. Bit jest tam zjawiskowy. I najpierw zaczęłam nucić melodię, która kręciła się wokół niego, a potem, od czasu do czasu, dokładały się do niej słowa. Pierwszy raz coś takiego mi się zdarzyło. Ponadto myślałam o dwóch rodzajach powrotów. Powrocie do ludzi, których opuściłam, takiej drugiej, ogromnej rodziny, która mnie wychowała. Rodziny z wyboru. I ta piosenka spowodowała, że rzeczywiście, znalazłam w sobie odwagę, by wrócić. Drugi z powrotów dotyczyć miał odzyskania wiary w to, że otworzenie się na drugiego człowieka ma sens. Że otworzenie serca nie musi prowadzić do rozerwania drogocennych naczyń i potwornej rehabilitacji, coraz dłuższej i mniej skutecznej. Powiedziałam sobie: mogę wypuścić tę piosenkę z siebie tylko wtedy, gdy odzyskam tę wiarę. 

Nie wróżyłam piosence uzewnętrznienia, ponieważ w nic już nie wierzę, od bogów po prawa fizyki. A jednak właśnie przeczytasz jej tekst. Nawet taki zagorzały wątpiący jak ja musiał ugiąć się przed wartością, jaką może stanowić drugi człowiek. Może, jeśli w nią wierzy, odnajduje ją i pielęgnuje. I spotykając takiego człowieka, odzyskuje się tę drugą, tak potrzebną wiarę. W siebie.

To jest moja droga
powrotna
dobrze znam ją

Błękit się otwiera
znam to niebo
z moich snów

Jestem tuż za rogiem
wyjdź na drogę
nasz pies jest już

Silnik powarkuje
pies mnie czuje
czy ty też wiesz już...?


To jest moja droga
powrotna
dobrze znam ją

Błękit się otwiera
znam to niebo
z moich snów

Jestem tuż za rogiem
wyjdź na drogę
nasz pies jest już

Nie mam nic dla ciebie
oprócz siebie
przyjmij mnie znów


Moja Itako
Itako
przyjmij mnie znów

Moja Itako
Itako
wyłoń się z mych snów

nieuzasadniona melancholia lub powód jeszcze nieodkryty

Wielką podróż
zacząć
od smutku.

Położyć się
w lekkim deszczu
na ciepłej ziemi

pokryć kurzem
przestać być kałużą
ewoluować w brudne powietrze

pozwolić innym
zadeptać.
Roznieść wiatrowi.

Na podeszwie w sól morza
dać się unieść
do dna

nieuważnej pszczole
wlepić się
w miód.

Ani jednego
kroku
więcej.

"sekunda po"

"jak powstaje burza"

To jest zaraz PO. "Burzy". Nieważne.


nie rozpadaj się na

złośliwy smutny deszcz wieczorny

tak jak ja

spokojnie niebem płyń

nie daj się rozwiać

trzymaj melancholię na wodzy

niech cię klei

w lepki stabilny kształt

jest taki ptak

co rano nurkuje przez moje serce

i samolot o dziewiętnastej pięć

wzdłuż kręgosłupa sunie mi

szybuję ku tobie

po śladach ich lotu

widują cię

jak drżysz samotnie na wietrze

wytrzymaj ja cię

oplotę ramionami

aż gromy 

rozświetlą ziemię

odbierzemy spokój

cieniom

nim znikniemy jak cukier

w herbatach przemokniętych ludzi

bełkotanie cdn

serce mi charczy do kawy
flegmą

a ty mi tu
o pogodzie

"krótki wiersz z deszczowego poniedziałkowego poranka"

ulotność

Ostatnio przejawiam nadproduktywność.



jestem twoim
papierosem
powoli rodzi się w tobie
moja choroba

dojrzewałam długo
w słońcu
byś mnie mógł przez moment
rozpalić

w ciemną noc
ssać
drażnić
czerwony punkt

gaś, to już parzy
otwórz okno
nie można mieć
dymu

"ulotność"


PS. dobrze przyjęty na poezja-polska.pl

trumna z hamakiem

W ramach bełkotu.


uwić gniazdo demonom
niech się bujają jak małpy
na wystruganych żerdziach
niech piją na umór tłuką butelki
nikt nie wezwie policji
pobłogosławiony burdel
zgoda na rozkwit niebytu bo
przecież to tylko ja
dzielenie na części popękanej całości
rozedrgany różowy hamak
sprzedawany wyłącznie z trumną

wyścielona błękitnym aksamitem
roztarganym
każdy demon ciągnie w swoją stronę

"cyrk niepodzielności (trumna z hamakiem)"

kołysanka dla serca

jestem białą flagą
zerwaną przez wiatr
nikt już jej nie pojmie

smukłym masztem
złamanym, opartym czubkiem o wrak
który go wykarmił

jestem zawodem jeńca
co nie ujrzał gwiazd
po wypuszczeniu z niewoli

zmarnowanym startem
gdy ulewny deszcz
zmywa linię mety


nie błagam o litość
nie należy mi się
nie proszę o czas

ciemnieje mi w oczach
lecz ratunek daj
komuś potrzebującemu

nie chcę już nic znaczyć
nie nadawaj nazw
temu, co się dzieje

nie szarp się i nie płacz
nie usłyszą cię
twoi przyjaciele

jestem tylko ja
kładę cię już spać
tutaj, w tym popiele

jeśli chcesz śnić, śnij
to nie moje sny
nie moje pragnienie

zostaw mnie tu i
nie budź mi się już
przestań być brzemieniem

obiecuję, że
już nie ockniesz się
złączysz z nieistnieniem

jeśli wiedzieć chcesz
czy to drugie też
czeka ten sam los

ono dawno śpi
nie śni mu się nic
to tylko wspomnienie


jestem kapitanem
tratwy w morzu piasku
uśmiecham się do burzy

wciska mi się w nos
szarobury proch
śpisz już, mam nadzieję

szklanka straconego czasu

jeśli jest za późno dla ciebie
mój też odjechał.
pociąg, autobus, nie wiem
ostatni.

jeśli jest za późno
niech ci się przyśni
wielka podróż.
nie muszę tam być.
właściwie nie może mnie tam być.
urzeczywistniał mnie tylko ten ostatni

jeszcze jestem przed peronem
przystankiem
ale gdy zobaczę
wygasłą tablicę rozkładów

mam nadzieję, że znika się łagodniej
niż umiera.

TORA TORA TORA

Wiersz ma dziesięć lat. Widział różne konkursy, np. Ikarowe loty. Początkowo zamiast TORA Japończycy krzyczeli w nim GLORIA, co było bardziej nieprzemyślane niż przewrotne. Zmieniło się po obejrzeniu filmu z 1970 roku.

A oni krzyczą: TORA! TORA! TORA!

niby ptactwo drapieżne zadzierając głowy

zaczepnie ku nieznanym bogom

TORA! z rozbitych samolotów

TORA! z wraków statków

TORA! z ziemi, powietrza i wody

TORA! TORA! TORA!

wzbija się pod niebo niczym krzyk padlinożerców

spływa w łzach szczęścia krew z umazanych twarzy

padających na kolana przed własną przebiegłością

TORA! jak w gorączce powtarza echo

milkną prawdziwe ptaki i milknie sprawiedliwość

woda się czerwieni a niebo szarzeje

A oni krzyczą TORA! TORA! TORA!

w narzeczu bezlitości

płynie pieśń zwycięska zwycięsko przez przegraną

białe sępy o czerwonych oczach płoną spełnioną nienawiścią

pierwsze błogosławieństwo ta ziemia ma za sobą

(dokonywany powtórnie mojżeszowy cud

gdy krzyczał ponad wodą: UWOLNIJ MÓJ LUD!!!)

płyń krwi kropelko

wypłyń z żywych oczu

zrób coś

zagłusz

śmiech dzieci bawiących się pod drzewem

pod kwitnącą wiśnią

"Pearl Harbor"

piosenka Zefira

Napisana wiele lat temu w pewnej knajpie, w której zwykliśmy spędzać całe zimy. Jeden z moich przyjaciół, a raczej jego uczucie do dziewczyny, która odeszła z innym, było pierwszą inspiracją. Potem piosenka przekształciła się nieco pod wpływem innego natchnienia, a finalnie została przeze mnie "oddana" Zefirowi, jednemu z bohaterów mojego Pana Snów.

Twoja dziewczyna jest

patronką moich snów

ołtarz mam w kształcie jej ust

A rankiem mrok i chłód

i twoje pełne jej ręce

Przyjacielu, ulecz mnie

daj mi wieczny sen

Sny o niebie, sny o niebie

sny o niebie, daj mi sny o niebie

Twoje noce są

lamentem moich dni

w szaleństwie roję sobie ich smak

Chłonę każde słowo o niej

nienawidząc ich

Przyjacielu, uratuj mnie od piekła

podaruj mi raj

Sny o niebie...

ciężki kaliber

Wiersz sprzed wielu miesięcy, napchany symboliką. Tłumaczę tylko jedną, wyjątkowo piękną.

oto moja góra Karmel

splamiona zdobyciem przez Lady Lazarus

Jezus miał uczniów

Judasz miał synów

mój Izrael płonie

Dolina Śmierci zamarzła

góra Karmel odsłania prawdę

nie mogę tego wypościć

nie ma już pustyń

Emerson się nie mylił

oto szklana ziemia*

„wina”

* Emerson rzekł: Popełnij zbrodnię, a ziemia stanie się szklana.

konkurs Polskiego Kulturalnego Podziemia

W porównaniu z innymi konkursami, a mam szerokie doświadczenie, PKP nie narzuca ograniczeń tematyczno-ilościowych itp., co się naprawdę ceni. Polecam

Ogłaszamy nowy konkurs literacki. Aby wziąć w nim udział należy przesłać zestaw 5 wierszy i/lub jedną prozę (w przypadku wysłania kilku zestawów, każdy należy wysłać w osobnym mailu). Tematyka tekstów jest dowolna. Konkurs trwa od 10.03.2014 do 09.04.2014 roku. Prace należy przesłać na adres pkpzin@gmail.com z dopiskiem "Konkurs Literacki" w formacie doc, docx, rtf, txt lub w treści maila. Jako, że jest to konkurs internetowy, godła nie są wymagane. Wybrane zestawy zostaną opublikowane na łamach PKPZin, a zwycięskie zostaną nagrodzone nagrodami ufundowanymi przez sponsorów, których loga można znaleźć na naszej stronie. Przewidujemy nagrodzenie trzech osób. Każdy może przesłać dowolną ilość zestawów. Laureatów poinformujemy o wynikach do 15.04.2014 roku. Zapraszamy.

Sponsorzy:

Butik Home

Blomus

Philippi

Nova

PO

180 stopni

czyli

"apel wilczycy do psów"

spróbuj mnie zniewolić
skłonić do wycia za tobą
do niespełnienia bez ciebie

spróbuj mnie zmusić
bym była matką czegoś więcej
niż zniszczenia mordu i pożogi granic

spróbuj rzucić mnie na ziemię
wmówić mi jedną gwiazdę nocnego nieba
jedną głębię oczu niby ostatnią studnię świata

spróbuj nazwać poddaństwo chwałą
pozbawić świętej ziemi zdeptać splugawić
przekupić mnie za najpospolitszy grzech w dziejach

zyskam wyznawcę

w ileż darów uwielbienia
ubierają zamiast rozebrać kładą do stóp
tej nieugiętej nietkniętej której nie miał żaden

smutne inspiracje nie muszą rodzić smutnych słów

"Elohim"

tak mocno wierzę w ciebie
że to chyba
nowa religia

świątynią twoją
się stałam
i ciszą
(tego nie można słowami
tylko ciszą)*

w życiorys
wpisz sobie
Elohim**

* Haśka Poświatowska
** hebr. bóg

mięso

Z bólu się majaczy. To poniżej to taki majak.


"krótki wiersz o początkach w branży wędliniarskiej"

moje miłości się bawią
w "hopki"
która się szybciej
wydynda

w sercu mam wyprzedaż
zgorzknienia
za manekiny robią
wisielce

i ciągle jakiś
wędliniarz
myli mi serce
z rzeźnią

aż w końcu mówię
"pal licho"
otwieram serce i piszę:
sklep mięsny

Wiersz wygrał konkurs Stella Polaris (jedna z trzech równorzędnych nagród, IV Fejsbukowy Konkurs Literacki), fanpejdź Stowarzyszenia: https://www.facebook.com/stowstellapolaris?ref=ts&fref=ts

Przekora

O pisaniu.

Haśce kojarzyło się to z chorobą.
Jak gwiazda rodziła żar wtedy, gdy już nie dało się go znieść. Mi to się kojarzy z piciem.
Białe, czyste kartki zdają się zarzygane przez mój struty umysł. Zapruty tęsknotami serca.
W tworzeniu tkwi ostry ból, jakieś obłąkane, umysłowe konwulsje. Naprawdę przypominają torsje.
Ty musisz, MUSISZ i pochylasz głowę. Wyrzucasz to z siebie i przychodzi nieopisana ulga.
Mogłabym jakoś rzec górnolotnie, że to wycie wilka w sercu.
Że to głos wielkości przebija się przez skundloną małość.
Machać tymi frazesami jak Broniewski mojżeszową laską. Ale ja nie mam w tym żadnego wzniosłego aktu.
Przecież wszystkim można się za bardzo zachłysnąć.
Jeśli ludzie nie wyrzygują z siebie twórczości, nie przepychają przez udręczone palce opuchniętych myśli,
po prostu nie chleją świata na umór. Ja tak nie umiem.
Potrafię pić, ale nie jestem w stanie pohamować łaknienia świata.

*Mowa o Halinie Poświatowskiej oraz Robotniku z Radomia Broniewskiego.

to dobry dzień, by tęsknić

północny wiatr
ciągnie ciężki, grzechoczący ogon
przez wyłamane gdzieś drzwi

opukuję żebra
badam sztywniejące źrenice
uszczelniam niedomknięte okna snów

oni dokładają
do wielkich, hutniczych pieców
rozcierają moją skórę spoconymi dłońmi

na ustach
pojawia mi się lepki, gruby szron
ktoś bezskutecznie robi okład ze swych warg

drzwi
beznamiętnie tłuką w ścianę
zmarznięte drewno powoli pęka

"tęsknota"