nie-bunt

Nie o wilkach, a o "psach" tym razem.


śmieszny jestem
taki pewny i zaangażowany
potem napruty, żeby się pozbyć stresu

wołam
morda, wy kundle! to jest prawda!
później wkładam łeb do sedesu

ten bulgot
nieść bym chciał ku morzu
co w szambie kończy swe istnienie

i w niebo
wciąż posyłam groźby
a chmury zgodnie szczą na ziemię

bałagan!
wrzeszczę, gdy nad ranem
spuchnięte psie ślepia jakoś otworzę

i wszystko
szare, jak wczoraj, jak jutro
pies wszak nie widzi w żadnym kolorze

"nie-bunt codzienny"


PS. wiersz bardzo dobrze przyjęty na portalach literackich.

obrzydliwe miłości

Tak zaczynam to postrzegać.


moje pijane serce
śpi z głową na krawężniku
stary człowiek przykrył je gazetą

aorty tkwią w wymiocinach
przedsionki usmarowane kałem
strumień czerwonego moczu sunie po bruku

spazmatyczne skurcze
głuche dudnienie o chodnik
jakieś dziecko woła: patrz, ryba!

nad ranem
zaspana kobieta wciska miotłą
moje serce w ściekową kratkę

"refleksja nad obrzydliwością miłości"

wiersz wilczy

Nie ma nic lepszego niż pisanie po wilczemu. To jest młodziutkie i nigdy nie widziało żadnego konkursu, w przeciwieństwie do poprzednich - ma ledwie trzy tygodnie. Wilk usłyszał wilczycę, lecz dotąd nie odpowiedział. Cisza w głuszy.


ta wilczyca przeczy
swojej naturze
całuje czule
ślady po sznurze

szuka wnyk jakby
z nieczystym sumieniem
głodna i brudna
modlitwa o zniewolenie

drzewa się chylą
w wielkim zdumieniu
w drewnianej klatce
pomruk zachwytu

na dźwięk skowytu
przypada do ziemi
kładąc się do stóp
swej wielkiej nadziei

księżyc zazdrośnie
za chmurą się chowa
urywa się bez słów
tęskna rozmowa

"do wilka"

delirium Edgara Allana Poe

Nie da się zaprzeczyć, że postać Pana Poe może inspirować. Żeby zrozumieć wiersz, wystarczy zapoznać się z jego niesamowitą, mroczną biografią (a jak można jej nie znać?). Przy okazji polecam film Kruk. Zagadka zbrodni, gdzie Pana Poe gra mój ulubiony John Cusack (wiecznie gra pisarzy...).

co się stało

co zrobiłem

czyżbym się mylił

ten kruk jest biały

jakby był always

nie nevermore

cholera, Olbers*

czyżby chodziło o umysł?

teraz widzę światło

nie wiem, jedno czy miliardy

Reynolds

cień za mną

wiecznie za mną

kręcę się jak po orbicie

gdzie jestem

one są tutaj

niczym ulicznice

słyszę melodię

ale nie ma pianina

Virginia?

nic w nim nie widzę

cóż za koszmarna kompozycja

zwiesz to wierszem?

"delirium Edgara" 

*odwołanie do Paradoksu Olbersa