po roguckiemu

Czasem piszę w ten sposób, nazywam to "po roguckiemu". Ten monolog powstał jakieś 3 lata temu, o sytuacji pomiędzy dwojgiem moich przyjaciół, która trwa do dziś. Sęk w tym, że ona nie chce tego zrozumieć, a on nie potrafi jej tego wytłumaczyć.


"zrozum"

przyszłaś tu by prosić mnie zmarnowanym czasem o chleb dla przyszłości

bo teraźniejszość to głód

zrozum

przekarmiony smutkiem nie łkałem nie upadałem pod te krzewy róż wyrosłe kłującym pięknem słońcu na pociechę że niektórych ludzi nie rozgrzeje

gładko go wydalałem z siebie stęchłą wódką z wypalonych trzewi

serce bije głucho bo jak dzwon wydrążone wisi na cmentarnej kaplicy wspomnień

nieustannie trwa pogrzeb mój lecz twój już dawno okrył nieznośny smród gnijącej tęsknoty

zrozum

pochowałem cię pod uschniętą nagą wierzbą na której mieszka jeden samotny kruk

nie potrafi latać a może nie chce więc wyrywa ze skrzydeł mięso i tak żyje z niepokojem konsumując resztki własnej tożsamości

pochowałem twoje istnienie pod lekko obsuniętym niebem litości do samego siebie

zrozum

nie jestem psem nie wyłem do księżyca nie spadałem w niebo by się roztrzaskać o zawarte bramy bożego dobrobytu

lunatykowałem tylko miedzy świtaniem a zmierzchem by się nocą budzić w lodowatej toni ciszy

zrozum

nie zabiłaś mnie więc nie rozgrzeszyłem cię

zostaw albo zostań na zawsze