wilcza tęsknota

Nieustannie próbuję opisać coś nie do opisania.




błagali mnie
bym przestał skamleć
podsuwali smakołyki
i w końcu uległem

karcili ją
za rozpaczliwe warczenie
wrzucali tabletki do wody
aż zobojętniała

usłyszeliśmy się
próbując skrycie
na pustkowiu
wyć w księżyc

"jak powstaje wataha"

"niebo nad Itaką"

Jest to najdłużej układany krótki tekst, jaki kiedykolwiek wymyśliłam. Piosenka ta była tworzona wers po wersie z zaskoczenia, miesiącami. Nota bene melodia przyszła mi na myśl przez podkład do Ani Słonia. Bit jest tam zjawiskowy. I najpierw zaczęłam nucić melodię, która kręciła się wokół niego, a potem, od czasu do czasu, dokładały się do niej słowa. Pierwszy raz coś takiego mi się zdarzyło. Ponadto myślałam o dwóch rodzajach powrotów. Powrocie do ludzi, których opuściłam, takiej drugiej, ogromnej rodziny, która mnie wychowała. Rodziny z wyboru. I ta piosenka spowodowała, że rzeczywiście, znalazłam w sobie odwagę, by wrócić. Drugi z powrotów dotyczyć miał odzyskania wiary w to, że otworzenie się na drugiego człowieka ma sens. Że otworzenie serca nie musi prowadzić do rozerwania drogocennych naczyń i potwornej rehabilitacji, coraz dłuższej i mniej skutecznej. Powiedziałam sobie: mogę wypuścić tę piosenkę z siebie tylko wtedy, gdy odzyskam tę wiarę. 

Nie wróżyłam piosence uzewnętrznienia, ponieważ w nic już nie wierzę, od bogów po prawa fizyki. A jednak właśnie przeczytasz jej tekst. Nawet taki zagorzały wątpiący jak ja musiał ugiąć się przed wartością, jaką może stanowić drugi człowiek. Może, jeśli w nią wierzy, odnajduje ją i pielęgnuje. I spotykając takiego człowieka, odzyskuje się tę drugą, tak potrzebną wiarę. W siebie.

To jest moja droga
powrotna
dobrze znam ją

Błękit się otwiera
znam to niebo
z moich snów

Jestem tuż za rogiem
wyjdź na drogę
nasz pies jest już

Silnik powarkuje
pies mnie czuje
czy ty też wiesz już...?


To jest moja droga
powrotna
dobrze znam ją

Błękit się otwiera
znam to niebo
z moich snów

Jestem tuż za rogiem
wyjdź na drogę
nasz pies jest już

Nie mam nic dla ciebie
oprócz siebie
przyjmij mnie znów


Moja Itako
Itako
przyjmij mnie znów

Moja Itako
Itako
wyłoń się z mych snów

nieuzasadniona melancholia lub powód jeszcze nieodkryty

Wielką podróż
zacząć
od smutku.

Położyć się
w lekkim deszczu
na ciepłej ziemi

pokryć kurzem
przestać być kałużą
ewoluować w brudne powietrze

pozwolić innym
zadeptać.
Roznieść wiatrowi.

Na podeszwie w sól morza
dać się unieść
do dna

nieuważnej pszczole
wlepić się
w miód.

Ani jednego
kroku
więcej.

"sekunda po"

"jak powstaje burza"

To jest zaraz PO. "Burzy". Nieważne.


nie rozpadaj się na

złośliwy smutny deszcz wieczorny

tak jak ja

spokojnie niebem płyń

nie daj się rozwiać

trzymaj melancholię na wodzy

niech cię klei

w lepki stabilny kształt

jest taki ptak

co rano nurkuje przez moje serce

i samolot o dziewiętnastej pięć

wzdłuż kręgosłupa sunie mi

szybuję ku tobie

po śladach ich lotu

widują cię

jak drżysz samotnie na wietrze

wytrzymaj ja cię

oplotę ramionami

aż gromy 

rozświetlą ziemię

odbierzemy spokój

cieniom

nim znikniemy jak cukier

w herbatach przemokniętych ludzi